Wilcza należy do najlepiej zachowanych ulic dawnej Warszawy. Geneza ulicy Wilczej sięga średniowiecza – pierwotnie była to droga rozdzielająca grunty należące od 1408 roku do wójtów warszawskich. Od końca XV wieku urząd wójtowski sprawowali członkowie rodziny Wilków, stąd zwyczajowa wówczas nazwa „Wilcze” lub „Na Wilczem”.
Szczególną cechą Wilczej jest jej umiejscowienie w siatce ulic w tej części miasta – przecznice Marszałkowskiej leżą co około 100 metrów, a oś ulicy Wilczej leży aż 150 metrów za Hożą. Ulica pierwotnie nosiła nazwę Kałęczyńskiej, by w roku 1770 otrzymać obecną, Wilczą. Rok 1860 dał początek zabudowy wielopiętrowych kamienic.
Początki istniejącej współcześnie kamienicy pod numerem 19 sięgają II połowy XIX wieku. W 1872 roku pustą parcelę kupił Ludwik Okryński, który budowę kamienicy rozpoczął od oficyny zachodniej. W roku 1887 nieruchomość nabył Bolesław Oskierko, a kolejnym właścicielem około 1893 roku był Adolf Suligowski.
Dom był wznoszony w kilku etapach. Po wybudowanej w II połowie XIX wieku oficynie zachodniej kamienicy, na przełomie XIX i XX wieku powstał jej front. W trakcie walk 1944 roku budynek został nieznacznie uszkodzony, ale zgodnie z raportami BOS nadawał się do zamieszkania i nie wymagał dużych napraw.
Najnowszą częścią kamienicy są dwie oficyny: wschodnia oraz tylna, które powstały za czasów rodziny Vogtman w XX wieku. Od 1893 roku aż do lat 50-tych XX wieku nieruchomością zarządzał Ludwig Vogtman oraz kolejne pokolenia rodziny.
W okresie międzywojennym w budynku znajdowała się redakcja czasopisma „Akcja Narodowo-Państwowa”, działał Związek Producentów Filmów Krótkometrażowych, mieściła się firma Polska Wytwórczość i Sprzedaż Sp. z o.o., oraz funkcjonował skład opału Józefa Dmyterki. W kamienicy zamieszkiwali: Mieczysław Stolarski – kwestor Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego, Jan Sukiennicki – naczelnik wydziału prawnego Ministerstwa Poczt i Telegrafu oraz właściciel budynku Jerzy Vogtman-Michorowski.
